Karanlığın Devleri Şiiri - Mustafa Dinler

Akşam olunca;
hertaraf olunca kapkaranlık,
küçücük insanlar meydanlardan kaybolunca,
ve ortalık
simsiyah bir melankoli dolunca,
ve farkedilmez olunca insanlar siyahla beyazı,
görünmez olunca derbeder inssanların kiri,
ve kimseler ayıramaz oluna zenginle fakiri
ortalığa çıkarlar tek tek
KARANLIĞIN DEVLERİ…
Biraz masum
ve biraz ürkek,
ve boyu kısa canlılardan korkarak,
ortalığa çıkarlar tek tek
KARANLIĞIN DEVLERİ…

Ayakları,
bir ağaç kadar kalın;
yüzleri
görünmez olmuş hüzünden,
ve elleri eldivensiz
ayakları yalın,
ayak izlerini görmek için
bakmak gerek taa gökyüzünden.
Biraz masum
ve biraz ürkek,
ve boyu kısa canlılardan korkarak,
ortalığa çıkarlar tek tek
KARANLIĞIN DEVLERİ…

Kendileri büyük
duyguları basit ve içten,
bize haberler getirirler geçmişten.
ağırlıları groston,
kilometreler tutar adımları;
tesettürlü erkekleri,
ve başı açık kadınlarıyla,
kapıların içeriye örtük
dışarıya kapalı
olduğu bu dünyaya
istemeyerek geldikleri
hallerinden belli;
ne dolar bilir onlar
be anlarlar
işten güçten.
Biraz masum
ve biraz ürkek,
ve boyu kısa canlılardan korkarak,
ortalığa çıkarlar tek tek
KARANLIĞIN DEVLERİ…

Aydınlatmaya başlayonca güneş
orijinali karanlık olan dünyamızı,
ve boyu ve fikri kısa insanlar
doldurmadan ortalığı,
arkalarına bakmadan kaçarak,
giderler geri
geldikleri
dünyalara
KARANLIĞIN DEVLERİ…