Sensizlikte Aranan Şiiri - Gülay Özdemir

Sessizlikte Aranan

Ve
Biliyordum artık gecenin bir sığınak olmadığını.
Karanlığın rahminde doğan çırılçıplak hüzünleri
Doğuruyordu gece; her biri firari dua gibi.
Yürekler yanarken, şiirler secdeye kapanıyor,
Ve her dize, yokluğuna yazılan bir yakarışa dönüşüyordu.

Vurgun yemiş acılar,
Geceye sığmayan hatıraların dilinde
Bir âh gibi dolanıyor semaya.
Savrulan yalnızlığım,
Seninle olmayan vuslatın sessizliğinde
Kendi gölgeme sığındı, solgun, silik bir resim gibi.

Ruhumu saldım göğe,
Seninle değil ama Sana doğru.
Ismarladım yokluğuna
En saf hâlimle söylenen bir ilahi.
Ama açmadı içimi,
Çünkü içim, sen sandığım boşlukla doluydu.

Gömüldüm kendi ağırlığımın karanlığına,
Paramparça yüreğim, artık senden değil;
Benden kaçıyor.
Kasvetli havayı solumak bile istemem artık,
Çünkü içimdeki girdap
Sadece sensizlik değil,
Varoluşun kendisine sorulan cevapsız bir sorudur.

Ve
Geceler değil beni uyutmayan,
Yüreğimde biriken
Anlam arayışıdır
Yangınları harlayan...

10.03.2023
~Gülay Özdemir ~