Karanlığın Aydını Şiiri - Hanifi Kara

KARANLIĞIN AYDINI

O devirde öyle ki, din ile diyânete
“Karanlığın aydını”, hiç durmadan çatardı.
“Çağdışı”, “çöl hukûku”, derdi fırsat buldukça
O kutsal değerlere, her an çamur atardı.

Neler gördü bu millet, neler yaşadı böyle
Bu tür bir eğitimden, adam çıkar mı söyle?
Resmen “uyu” dediler, biz de uyuduk öyle
“At” la başlar alfabe, “karga” ile biterdi.

Ayık olan bizlere, her gün içirdi meyi
Sundu; “eskiyi unut, yeni yolu tut” deyi
Ne yaptıysa halk için, güya yaptı her şeyi
Ülkenin her yanında, kel kargalar öterdi.

Çoğaldı bu vatanı, parsel parsel kapanlar
Bunu yapsa kim yapar, o özünden kopanlar
Bizi bizden eyledi, tüm bunları yapanlar
“Yerli malı gâvurlar”, yabancıdan beterdi.

Bu millet sulamıştı, vatanı kanlarıyla
Çanakkale, Sakarya, Dumlupınarlarıyla
Buna rağmen o sistem, bütün organlarıyla
Mâziden kopararak, halkı küfre iterdi.

Umarım ki bu illet, sirâyet etmez öze
Zülfü yâre dokunur, ne gerek fazla söze
Kalp, kulak mühürlenmiş, mânen kör olmuş göze
O güzelim değerler, diken olur batardı…

02/04/’10
Hanifi KARA