Gecenin karanlığında kendi karanlığıma yürüyorum
Sanki az ilerde yalnızlığa bürünmüş gölgemi görüyorum
Ben yürüdükçe yalnızlığım karanlığımdan kaçıyor
Bu karanlığım bilmem neden böyle naçar bırakıyor
Bildiğim karanlık ışığa doğru görünce hemen koşar
Karanlığım ışığı görünce bilmem neden feryadı basar
Kaldırımlar ayaklarım altında usulca sessiz kayar
Bu karanlığım bilmem neden böyle naçar bırakıyor
Aslında bu hayatta uyanık olmak gerek yürürken
Kaldırımlar ayaklarım altında kayma diye bana bakarken
Yüreğimde korkularım karanlığımda birden birikiyor
Bu karanlığım bilmem neden böyle naçar bırakıyor
Dur diyor kaldırımlar daha ileriye gitme çukura düşersin
Kaldırımlar konuşmaz ki ama konuşurmuş karanlığa yürürken
Atıyorum karanlığımı çukura yürüyorum sabaha ışığa doğru
Karanlığım yok oluyor sabahın ışıkları beni gülümseyerek sarıyor
Kul Mehmet
Kayıt Tarihi : 7.5.2017 18:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!