Karanlığım Olma Şiiri - Mehmed Aksu

Yağmur damlası kayar avuçlarımdan
Sessizce bakakalırım ben.
Kelimelerim susar
Cümlelerim büyür kalır içimde
Söyleyemem
Ya sen de kayarsan avuçlarımdan.

Sessiz çığlıklarım var uzun zamandır
Ve sözcüksüz konuşmalarım
Korkarım kanmışlığımın susamasından
Ve korkarım bu sessizliğin uzamasından
Çünkü ne zaman sessiz kalınsa
O zaman insanın hayatından biri gider.
Sen... Ne olur sessiz kalma
Bağır aşkını bana
Bağır duvarlara

En çok kaybetmekten korkarmış insan hayatta
Bir sevdiğini,bir dostunu,bir arkadaşını,
Bir çocuk oyuncağını mesela
İşte o yüzden ben her şeyimi kaybetmekten
Senimi kaybetmekten korkuyorum.
Sen gitme, kaybolma hayatımdan.

Yanımdan ayrılmaların korkutuyor artık beni
Sana öyle bağlanmışım ki ben
Karanlık gecelerin sonunda aydınlığım,
Susuzluğumun sonunda bir damla su
Yorulan bedenimin gece; uykusu
Gündüz; güneşi olmuşsun.
Gitmenden korkarım şimdi.
Çocukken de böyleydim ben;
Karanlıktan korkardım.
Ve kabuslarla uyanırdım karanlık gecelerde
Annem bir damla su verirdi
Susuzluğum geçerdi.

Gidip de kabusum olma benim.

Seni kaybetmek korkutuyor artık beni
Sana böylesi alışmışım
Böyle gitmelerin,sessiz kalmaların
Arayıp sormamaların
Korkutuyor beni.
Karanlık gibi
Başkaları gitse de başka hayatlardan
Ne olur sen hayatımdan gitme
Ve gidecekmiş gibi yapıp korkutma

Karanlığım Olma

Kırıkkale/Temmuz 2004