Karanlığı Rûşen Sanmak... Şiiri - Ulvi Ziya

Kalbi kararmış hödüğün;
vicdanı duman içre,
yanıyor...
Bahsi, insan sevgisidir;
derunu,
kin, husumet kaynıyor...
Okumuş bâzı kitaplar,
maddeci,
kara dinli İZM' lerden;
Anlamadan,
başkasını câhil,
kendini aydın sanıyor...

Aydınlığın gereğidir deyip,
bolca içki içilmeli...
Din darmış ona göre,
soldaki kızıl yoldan geçilmeli...
Mahremi olmaz hayâtın,
en geniş biçimde açılmalı...
Vatan, Millet, Sakarya,
din, nâmus edebiyatı da neymiş;
Anlamsız, gizli imgeler uydurup,
HECE' den kaçılmalı...

Aydınlık san karanlığı,
düştüğün eğri yolu doğru san...
İşte böylece sapıttı,
şeytan'ın uşağı pek çok insan...
Aydın, Allah'a bağlıdır,
binlerce kitap okur,
muhtelif;
O,
araştırmak, öğrenmek tutkusundan,
vazgeçemez bir an...