Karanlığı kov Şiiri - Celal Işık

Yaşanır bir dünya olsun istersen,
Evvel ufkundaki karanlığı kov.
Doğa anadan bir iylik beklersen,
Ona aklındaki kötülüğü kov.

Tahtı tacı neyler sevilen derviş.
Bir çoban olaydın murada ermiş.
Sevilmenin yolu seve bilmekmiş.
Sevgiyi içeri al nefreti kov.

Bağa dua değil çapa gerektir.
Yüce değer alın teri ,emektir.
Çölleşmeye çare ağaç dikmektir.
Bir orman yetiştir kuraklığı kov.

Kendini doğayı bilendir kamil,
Doğaya hesapsız bozandır cahil.
Bu kadar tüketmek hak'mıdır gafil.
Uyan başındaki felaketi kov.

Sonsuz değil şu dünyanın nimeti.
Doğa canlıların ortak serveti.
Şu denizler sana yetmedi bitti.
İçinde doymayan canavarı kov.

Ey canlarım hasta insanlık öldü.
Din siyaset oldu ve ahlak öldü.
En son yarattığın Tanrıda öldü.
Aklında din denen hastalığı kov.

Celal bizi saran sonsuz gökyüzü.
Nice uygarlıklar gürmüş yeryüzü.
Bir Nuh son tufandan saklarsa bizi.
Doğaya saldıran uygarlığı kov..