Karanligi Damlatan Zaman Şiiri - Rasit Kara

Seninle kefenledim
Ömrümün geri kalanini
Umutlarda yildizlar kaybolmus
Insanligin cikis merdivenlerinde, yalnizligim.

Zimmetindedir yasam
Rüyalarimin uzun yollari.
Sevgiyle dokunuyorum agaclara
Hasret kelepce...
Denizler ustadir getirip, götürdüklerine.

Olgunluk telef rüzgarlarda,
Gebe nehirler gibi akiyor yüregime.
Kursunlanmis kentteki, sokak cicekleri.

Muhtac kaldirimlarda,
Düsüncelerimi makasliyor adimlarim.
Kaniyor tarihi,
Tenimde cansiz toprak.
Üstümde safak ucurumlari,
Korkuyorum.
Karanligin damlatan zamandan.

Bulanik yasamin saf suyu,
Günesin cocuklugu.
Günün nöbetci kuslari ucuyor,
Mahsun gölgelerde.
Gögsümün üstünde ask mavisi,
Gözlerimde akan sevda bakisli nergis.
Tilki kuyrugu fenerle Siir arayan sairler.

Dudaklarimda amansiz firtina,
Durmadan kiriyorum.
Parlamayan sözcükleri
Haykirisimla ucuruyorum.
Cennetin camlarina konan kuslari.

Mor yaylalarda ayaklari kirmizi keklikler,
Zaman yilani kuyrugunda karinca.
Dünyayi tefe koyup calan,
Ozanlari gördüm.
Dilimi siirledim,
Altina türkülerimi sakladim,
Dogudan batiya silkeliyorum.

Dallarimdaki yillari,
Gölgeler kiristiriyor kalan günesi.
Kiniyorum dakikalari,
Erken bitiren geceyi.

Sulara hasret ham toprak
Kavalimi unuttum tas diplerinde.
Gelecegimizin sulari buzlu,
Iki dagin arasinda öptügüm,
Ask kendini vuruyor.....