Karanlığa İçelim Şiiri - Mustafa Zeren

Belki bir hasretti aldı başını yürüdü
Uzun uzadıya dolaştı derimi
Sen kalan ne varsa uğrak yer belledi

Belki bir ölümdü bu gece
Ellerini elime sımsıkı kenetlemiş
Bir sevgili gibi avuçlarımda ölümün karıncalanması
Aklim da bir huzursuzluk
Yüzeysel değil derinlemesine bir kesik
İntihar değil akan kan yaşamın kendisi
Hissiz insanın uyanması ruhsal acının dayanılmazlığından sonra
Fiziksel acının hafifliği

Karanlık bir nebze ışığı yalnızların
Feryat işte, geçmişinde aramış tüm gün onu
Kalmadı tek düşünce yalnız olan ne varsa
Kendisinin olsun istedi
Ağlayan bir çocuk görse karanlığında
Sormaz ona hissiz ayyaş
Kendi kanından bir kadeh kaldırmış
Çocukluğuydu onun geleceği bir hiçti
Hiç olanın varlığı sorgulanmaya değmeyecek
Düşsel hayatı kan rengi çiçeklerin vurdumduymaz kaderin gözlerine
Döngüsel çemberinde bir hiç olan oydu

Mutluluktan korkardı bir eylül ayında
Düşlerine sevgi çaldığında dudaklarından veba yayılır
Bedeni buz keser ne zaman sevişse
Derisini yüzer kanını akıtır

Ne zaman geçmişe baksa
Kemiklerini kırar
Kendine düşman bilmem kaç kere kendini öldürmüş
Kaçmak için benliğinden
Eylülden