Karanlığa Gülümserken Şiiri - Uğur Ali

Ne anlar şu konuşan adam hallerimden
Tutturmuş bir vatan kelimesi söyler durur
Böylemi kurtulur bir tarih, bir halk
Konuşmaktan başka ne yapmış
Bir köyde okula ihtiyaç var ve insana
Bir ötekinde sağlığa, ama ne anlar
Doğusu çoktan unutulur olmuş
Anadolu kanlı ve çaresiz oğullara gebe
Çaresizlik kapı tokmaklarına kadar işlenmiş
Vatanı Sakarya’dan öteye mi getirmiş
Elinde bir örtüsü var bir oyana gider bir bu yana
Kefenini doldururken bir adam aç kalmış kimin umurunda
Bir ormanı yakarcasına satarken bir bebeğin geleceği
Maviye siyah bulaşmış kimin umurunda
Bilmez, bir yer var onu yedi kat altta bekleyen
Oğulların ve kızların namusunun sorulduğu
Yoksulun hesap sorduğu ve yetimin ser olduğu
Gelecek biliyorum o günlerde gelecek
Memleketi karabulutlardan kurtarmak zordur
Asaletine yakışan yaşamlarla dolu bir ulusla başlamalı
Önce bilimle çıkmalı yola sonrada eylemler olmalı
Bir erkeğin elinden silahı alıp kalemi vererek
Bir kızı özgür olduğunu daha çocukken öğreterek
Direnerek, özgür olmanın kudretinde
Bizler uyuyup uyanmayacağız belki
Belki oğlum belki onun oğlu görecek
Dağların yıldızlar kadar ışıklı kahkahalarıyla
Köylerin bahar kokulu sevdalarıyla
Anadolu ve doğunun zengin olduğu topraklarda
Denizi masmavi, ormanları kardeşçesine yan yana
Bir bebeğim günahsız umuduyla inanarak
Melekleri omuzlarımızdan eksik etmeden
Yüreğimize türküsünü koyup yürürken
Güneşe ve ay ışığına kesmiş günler ve gecelerle
Gözlerimizin afili delikanlıları andıran edasıyla
Gelecek biliyorum, yakın bile uzak kalacak o zaman
VE O GÜN BİZLER KARANLIĞA GÜLÜMSEYEREK IŞIK TUTATACAĞIZ