Herşeyi karanlığına boğdum; gözlerinin...
Gözlerinin ışığı karanlığında gecenin...
Ben karanlığında doğdum..!
Sevginin alacakaranlığında; güneşim sendin..!
Seninle açtım... seninle soldum...
Ben hep yüzüne bakan ayçiçeğindim...
Şimdi isteklerim, şimdi arzularım...
Korkularım bile... karanlığında kaldı; umutsuzluğumun...
Belki seviştiğim, belki savaştığım...
Gecelerim bile... suskunluğunda kaldı; kaygısızlığımın...
Ben herşeyi; derken... benim gibi hiç bir şeyi..!
Hiç bir şey olan herşeyimle;
Hiç bir şey olan seni de sevdim...
Seni de!
Ben unuttum; derken hatırladığım hiç bir şeyi..!
Hiç bir şey gibi herşeyimi...
Ne dediğimi unuttuğum gibi unuttum herşeyim seni...
Seni de!
Karanlığa boğdum...
İlgimden sonra, sevgimden sonra...
Sanma tek seni!
Herşeyi boğdum...
Sevmedim sanma!
Özledim sanma hiçbirini..!
Kayıt Tarihi : 30.8.2008 01:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
11 kez barışan iki tutarsız sevgiliydik... 1998'in ilkbaharına girmek üzereyken zaman... ben bu ayrılığın artık son olacağını ve sonrasının imkânsızlığını farketmiştim... yatağıma yattım fakat bu bende de tükenenlerin onun tarafından da bilinmesi manen rahatlatacaktı... aklıma gelen dizeler ile yataktan fırladım... ve 15 dak. içerisinde yazdığım bu şiirden sonra... 3 yıla yakın bir süreyle ne bir daha aşık oldum ne de şiir yazdım! bu şiir hâlâ benim yürekten ilk kaygısızlığım ve en büyük tesellim!
TÜM YORUMLAR (2)