Karanlığa Ağıt Şiiri - Süheyla Tuğran

Sokak lambaları hüzün damıtıyorken evlerin pencerelerinden,
Lacivert akşamların zift karası yollarına.
Kucak açmış bekliyor küf kokulu çıkmazları,
Herhangi bir zamandı günlerden..

Yön gösterici teneke yüzlü tabelaların çamurlaşmış okları,
Pusuya yatmış beklemekte beklenenleri...
Karanlık daracık sokaklara nişan almış
Menziline çekmekte körpe yürekleri...

Hiç kimse tanıklık yapmadan bu duruma...
Serçe ürkekliğinde dolaşmakta çarparak birbirine,
Sıska gül dalındaki çıkınlarında
Çocuklardan ödünç aldıkları
Ufak ekmek kırıntılarının ağırlığında
Koşuşturuyorlar nefes nefese...

Ay, güneşten ödünç aldığı narı
O olmayınca karanlıklara ışık olarak taneleyecekti...
Lakin sözünde durmadı da,
Saklandı gecenin en karanlık kuytularına..
Güneş ise unutmuş alacağını,
Çekmiş bir kalem, hilal kaşının üstüne ayın...

Mavi atlasların sonsuz ufkuna bırakmış kendini,
Dalmış en umutlu hayallere...
Mor akşamların dar vakitlerinde
Kızıl bir çizgi şimdilerde...

Sadece yıldızlar çığlık çığlığa yanmakta,
Bir de gökkuşağı boncuklar dökmekte
Beton kafeslerin içinde perde çekilmiş çelikten gözlere..
Kırların, denizlerin üstüne...
Aya güneşe inat,
Yağmur sonrası toprağı sarar.
Kurak yaza kafa tutmuş ki nereye kadar?

Bir de istiridyeler kumdan misketleri göbek deliklerine saklayıp
Kabuğuna çekilmekte saf çocuk zekiliğiyle...
Bütün bu olup bitenden haberdar olan ben
Issız adasında ölümünü beklerken yalnızlığın,
Ölmekteyim heyhat geleceğin sessizliğiyle...