Karanlığa Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Konusu kalmayan oyuncu
Her replikte görüyorum oyunun sonunu
Sahne aynı roller aynı
Tutamıyorum hayatın ucunu
Savuruyor...
Şarampollere siper ettikçe ruhumu
Her virajda kaybediyorum umudumu

Hayaller bile uzak kalmış dünyama
ki...
Gerçeğe ömür bileyim
Rüyalar bile kararmış
ki...
Gökyüzüne mavi diyeyim
Aradığımı bilmiyorum
ki...
Ben neye sitem edeyim
İki ucu keskin kader
Dünüm mü bugünden beter
Yoksa yarınım mı beni lime lime eder
Offfff
Her düşüşüm de kaybolan ümitler
Aldıkça beni altına
Cinayetime bir bıçak daha çeker
Ruhum acil serviste
Yüreğim kanıyor, her köşesinde kara bir hançer

Bu kaçıncı yazışım umutsuzluğa
İsyan edişim gelmesini hiç istemediğim ıssız yarınlarıma
Gücüm bile kalmadı artık...
Neden? ? ?
Diye sormaya
Lanet olsun yalnızlığa yazılan her mısraya
Duygulara
Umutlara
Ve hayatımı zehir eden o yosmaya
Bir yol açıyorum
Her köşesinde beni bekleyen vefakar dostuma
Yoldaşıma
Sahte olmayan bir dünyaya
Dalında hiç meyve yetişmeyen bir ağaca
El sallıyorum
KARANLIĞA
Her gecem itse de beni karanlığa
Doğan güneş ilaç oluyor yarama
Sahte de olsa

Gün sürüyor beni peşi sıra
İlmik ilmik işliyor ızdırabı karanlığa
Bekliyor
Davet ediyor karabasanlarn kucağına

Gün batımı yaklaşıyor
El sallıyorum karanlığa
Merhaba