Karanfilin Öksüz Kaldı Şiiri - İsmet Zeren

Yüreğim taş gibi, yüreğim viran.
Yüreğim yanıyor, yokmu hiç duyan?
Yaşamak mı yalan, ölmek mi yalan?
Karanfilin öksüz kaldı, dönsene annem.

Yanakların tombuldu,gözlerin maviş.
Eksilmezdi yüzünden, o anlamlı gülüş.
Neden böyle çabuktu, sonsuza gidiş?
Karanfilin öksüz kaldı, dönsene annem.

Giymedin giydirdin, bizi hevesle.
Değişmezdik göğsünü, altın kafesle.
Yaktın bizi kül ettin, o son nefeste.
Karanfilin öksüz kaldı, dönsene annem.

Sensiz nasıl yaşarız, biz bu dünyada?
Dünya bir okyanusdu, sendin tek ada.
Hayalinden başka şey, yok ki burada?
Karanfilin öksüz kaldı, dönsene annem.

Hani yoktu ayrılık, yoktu hiç ölüm.
Ölüme ayrılık, demiyor dilim.
Ellerini arıyor, her iki elim.
Karanfilin öksüz kaldı, dönsene annem.

Savurur anıları bir avuç toprak.
Mümkün mü anılarda, seni yaşamak.
Varmıydı can evinden, evladı vurmak.
Karanfilin öksüz kaldı dönsene annem.