Karanfilin Gözyaşları Şiiri - Mehmet Çakır

Karanfilin gözyaşları düşerken,
İçimde bir yerler, yanar o anda…
Her damlası ciğerimi deşerken,
Bütün yârelerim, kanar o anda…

Kanımdan kırmızı, renginde hüzün,
Kokunda Cennet’in, rayihası var.
Güz yaprağı gibi, umutsuz yüzün,
Bakışının bilinmeyen yası var…

Neden ağlıyorsun, derdini anlat,
Anlat ki bileyim, özündekini.
Durmazsa gözyaşın, beni de ağlat,
Ağlat ki sileyim, gözündekini…

Aklın baharda mı, kaldı karanfil,
Unutma dört mevsim, görmek önemli.
Bak yine gözlerin, doldu karanfil,
Baktığın her anda, gözlerin nemli…

Yakarım dünyayı, bir tek yaşına,
Ağlama lazımsın, sen bu âleme.
Düşlerinle savaş, yalnız başına,
Aklında ne varsa, düşür kaleme…

Ne ağla, ne ağlat, ne hüzün yaşa,
Her mevsim kan rengi, aç usul usul.
Cennet bahçesine, git koşa koşa,
Sana kucak açmış, bekliyor Rasul…