Karanfili Gördüm Şiiri - Mustafa Bilgili

(Bu şiir karanfil 1' in yıllar sonra yazılmış devamıdır)

Yıllar sonra…
Ama kaç yıl sonraydı…Hatırlamıyorum.
Yağmurlu bir Sonbahar günü öğle vakti,
Keçiören-Kızılay halk otobüsünde gördüm,
Uğruna ölmeyi bile göze aldığım,
Çocukluk aşkım Karanfil’i,
Önden üçüncü sırada,pencere kenarında,
Dalmış gitmişti hayallere,
Bir anda yüreğimde bir şeyler kıpırdadı,
Belki tanır diye yanında ayakta durdum,
Birkaç kelime konuşuruz diye geçti içimden,
Sanki bu dünyada değil gibiydi,
Yıllar ne kadar da yıpratmıştı zavallıyı,
Yanında oturan kır saçlı adam da kocası olmalı,
İkisinin de yüzleri kireç gibi,bembeyaz,
Adam ara sıra bir şeyler mırıldanıyor,
Karanfil…Mahallemizin gülü,çiçeği,
Nasılda solmuşsun böyle,
Hani senin elma elma yanakların?
Hani kiraz dudakların vardı,
Hani kıvrım kıvrım saçların?
Baş örtüsünün altından taşan saçlarını gördüm,
Vakitsiz açan çiçeğin üzerine,
Kar yağmış gibi,
Göz göze geldik bakıştık,
Baktı,baktı,bir daha baktı,
“Merhaba”diyecek sandım,
“Nasılsın “ diyecek sandım
“Benim aşkımdan sabahlara kadar,
Uykuyu,tüneği yitiren,
Kapımızın önünden günde en az on kere geçen,
O delikanlı sen değilmiydin” diyecek sandım,
Ama o sadece baktı,
Başını pencere tarafına çevirdi,
Bir daha da göremedim gözlerini,
Ne düşündüğünü anlayamadım,
Neler gelip geçti başından soramadım,
“Kaç çocuğun var? ” diyemedim,
“Seni bataklıklara sürükleyen bu adamıydı? ” diyemedim,
Hatta ve hatta “Beni tanıdınmı? ” diyemedim,
Ben buğulanmış gözlerle mazide dolaşırken,
Otobüsün arka kapısından indiklerini gördüm,
Kır saçlı adam önde,Karanfil arkada,
Kızılay’ın mahşeri kalabalığına karıştılar,
Belki seni bir daha hiç göremeyeceğim,
Mahallemizin gülü çiçeği,
Hoşçakal uğruna yandığım Karanfil,
Hoşçakal,beni rüyalar aleminde gezdiren güzel,
Hoşçakal…

10.12.1998