Karanfile Arz-ı Hal Şiiri - İsmail Uzun 2

Pembe bir karanfil aldım, bir ucu çamurlu,
Kanadı kırıkda olsa uçmaya çalışan kuş gibi gururlu,
Çamurluda olsa bir ucu, pembeydi, güzeldi,
Her şeye rağmen aşkı ifade edendi, o bir, çiçekti.

Boynu bükük ve masum, yürüdüm, karanfilim elimde,
Dert ortağim oldu, çile hissedarımdı, yapayalnız gecemde,
Karanfilim, kederimi katran misali akıtsam, anlar mısın?
Küçük bir mum ışığı veremem diyecek kadar,karamsarmısın?

Gözlerini gözlerime dikerek, pür dikkat dinle beni,
İçimdeki fırtına dinmek bilmiyor, yediğim vurgunla gör beni,
Soğuk bir akşam alaca karanlığında terk edilişimle bil beni,
Bir çilekeş, bir aşk mahkumu olarak, kaldırımda bul beni.

Bir bardak suda kopartılan fırtınalarla düştüm bu hale,
seviyorum gitme dedim, ağladım, inledim, almadı beni kale,
Derdimi geceye yazdım, söylettim hicranımı hilale,
Ah karanfilim, artık o yok, üzgünüm, kırgınım o yare.

Artık o bir mazi karanfilim, ne kadar çok sevsemde, bir daha dönmez,
Halimi arz ettim dostum, bendeki bu hicran artık dinmez,
O kadar vefasızki, gül diye dersem dağları, beni yine görmez,
Bir karanfil her şeye değer, o yar senin dahi kıymetini bilmez.