Karanfil /sürgün Kuşlar Şiiri - Ayşe Uçar

en güzel çiçeğin gözünde sevinçle büyür gece
taşlar uyuklar serin rüzgârların koynunda
karanfil her gece dokunup geçer
ruhuma sessizce

rüya çantasında
üstü başı yırtık porselen bir bebekle
dudağında solgun bir papatyayla

yıldızlar eski masalların kör bekçisi ulu dağlarda
silinmiş mevsimlerin oyalı mendili zaman
karanfilse ayın kaybolduğu her yerde
kalbimde ince bir sızı

artık avuçlarımda
ne düşler var ne masallar
içimde ateşe düşen siyah kelebekler tayfası
ateşin içinde durmadan
yanıp yanıp sönerler

umutları hayalleri silip attıysa zalim yıllar
insan nasıl tekrar ayağa kalkar geleceğe tekrar nasıl koşar
gecenin yıldızları toprağın altına
ruhunaysa gam teleği
düşer

ah! karanfil
aslında hiç yoktuk seninle
belki de annem çiçeğinin solgun yapraklarının
iki mezar kuşuyduk

rüzgâra karşı bir masal kırıntısı
bir düş esintisi

sahipsiz taşların âmâ gözlerinin
hiç açılmamış gizli odalarıydık
belki de zaman hiç doğurmadı bizi
belki de ikimiz bir şiirin içinde yaşayan
iki sözdük kaktüs ormanlarına sürgün

taş bir köprünün üstünden havalanıp hiç uçamadık seninle
tutsak ruhlarımızı azgın nehirlere
ve masalsı gecelere karşı
hiç çırpamadık

.......................

106202513:05