Karanfil Kurudu Şiiri - Hatice Arı

Geliyorsun;
Bir şeyler fısıldıyorsun,
Sonra düşünceler,
İnceler, inceler,
Sorularım yanıt bekler,
Öyle ince eler,
Öyle sık dokur ki,
Senin üstüne;
Beklentilere yeni sorular ekler.
Sorular, peşinden sorunları sürükler,
Sorunlar, kinim kadar keskin,
Sevgim kadar büyükler,
Sorular, düşer dilimden tel tel;
Nerde kaldın
Bunca vakte değin?
Sensiz kuru bir ekmekti aşım,
Sensiz dağlar, ovalar,
Topraktı arkadaşım,
Sensiz, yetim bir çocuk gibi
Boynu büküktü başım;
‘Zamanın geçmesini beklemek saçma! ’
Demiştin ya,
Beklerken alıştım yokluğuna;
Şimdi çıkıp gelmen neden?
Ben geceler boyu beklerken,
Sana ulaşmak için,
Kan ter içinde emeklerken,
Sensiz de yaşanırmış elbet;
Sensiz büyüdüm,
Kara düşlerde, zifiri sevdalarda,
Acılarda;
Boynu bükük karşılanan acılarda,
Ve seni düşündüğüm anlarda
Yürüdüm,
Sen yoktun yanımda,
Aklına düştüm mü bir an?
Hasret kaldın mı sen de ‘Merhaba’ ya?
Sual sormaz, kuru ‘Merhaba’ ya?
‘Hoşça kal’ lar yer değiştirdi mi onlarla?
Bir kere dedim,
Lanet olsun,
Seversem,
Birini daha,
Şimdi çıkmış karşıma;
‘...’ diyorsun
Onca vakit yoksun, yoksun;
İş mi seninki?
Onca vakit yoksun, yoksun
Ben, topraktan yoksun,
Bağlamışım yüreğimi göklere;
Seyretsin diye
Sevenleri,
Doya doya...
Allah’ım neydi çektiklerim?
Avutuyorum kendimi,
Rüya, rüya,
Uyanıyorum sonra;
Karşımdasın!
Düş mü, gerçek mi?
Bu sefer de diyorum,
Hani,
Sen çek acıları,
Bir başına,
Ben koyarım hasretini,
Karanfil kurusu
Duygularım arasına;
Duygularım, o yüzden
Keskin gelir bana,
Alır başımı,
Düşerim yollara...