ayrılığına sarsılan duvar
dolu bir bardağın yalpasında
katran karasına bulanmış gece
kan kırmızısı dökülmüş kumsala
karanfil kokusunda
deli gönül her daim
hıçkırırdı deniz dev dalgalarıyla
hırçınlığını kayalardan çıkarırken
yıldızların seyrinde doğallığında
üşürüm birdenbire nedense
yarpuzlara saldım
suların kıyısından
alkımlarında ulanır renklerine
ipten atlar gibiyim bir ucu bende
öteki ucu sende hopla hoplayana
önümüz kış tezek topla toplayana
dudağında balı kalmış
tatlıca konuşurken hep
ne hancı dinleyenin var ne yolcu
geceye karışmış ayak izinden
sessizliğine gele ıssızlığa gide
bildiğin insanlar değişmiş ne ki
başını tutar dengesinde
okusan beni yengesinde
240412denizli
Ozan EfeKayıt Tarihi : 8.5.2012 23:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!