Karanfil Kokulu Yarim

‘Ruhuma iki misafir ağırladım…üç kişi olduk! ve biz üç kişi
Bizim için değerlerin yetmediği bir dünyadan,çekilmeden ve çekinmeden
Böyle haykırdık gönül bahçemizin yerini sevenlere,
Utanmadan ve sıkılmadan şöyle seslendik çiçeklerin en güzel adını almış sevgiliye..’

Karanfil kokulu yarim!

Uzaklara giderim kokunu duymayayım diye…
Nafile!
İçime sinmişsin…içimdesin!
Bilirim içimdeki yerini sevmiştin sen ölürcesine!

Bugün yanımda değilsin!
Sensizliğin ortasına attım yaban sevdalarımı,
Geceleri yalnız geçiren insanlara anlattım sana olan şu hayranlığımı!
Bir kerecik öpmedim!
Bir kerecik te sarılmadım!
Korktum belki de ama
Yine de anlatmadım sana; sana olan muhtaçlığımı!

Yollar boyu vurdum kendimi uykusuz saatlere,
Camlar buğulandı nefesimden,
Adını yazamadım!
Yazamazdım!
Bu gece de gizledim ismini!
Ve bir sana anlatmadım, sana olan sevgimi…

Bugün yanımda değilsin ya,
Hiç olmadığın gibi!
Olmasan da olur!
Gelmesen de!
Hatta sevmesen de olur beni kendinde!

Ben bu gece gökyüzünü izledim,
Gökyüzünü sevdim seni sever gibi!
Sen bu gözleri farketsen de olur,
Farketmesen de!

‘Ve biz üç kişi karanfil kokulu yarlarımız tarafından,
Her ne kadar fark edilmemiş olsak ta,
Oflarla geçen ömrümüzün yarısı daha vardı!
Acılarla da geçse bu geri kalan ömrümüz;
Ölümümüz vardı!
Bu nedenle üzülmüyorduk…’

(2000)

ipek topyan