Karanfil Kokulu Sevda Şiiri - Yasemin Ko ...

Karanfil kokulu bir sevdaydı bizimkisi ...

Öylesine saf,
Öylesine temizdi ki !
Karşı konulması imkansızdı.
Kokusu alıp götürdü ruhumu,
Karanfil yürekli adamın
İzindeyim şimdi.

Martılar sulara dökerken karanfilleri;
O da yüreğime ekiyordu,
Usul usul beyaz karanfilleri.
Martılarla yarışırdı renk renk duası,
Yüreğim de apansız, anlamadan
Masumiyetine kapıldı.

Beyaz karanfillerin kokusu ruhumda dolandı,
Yüreği karanfilli adam ektiği beyaz karanfilleri;
Sabır gözyaşlarıyla suladı.
Akıttığı her damla da
Kan kırmızı oldu renkleri,
Ruhum aşkı ve sevgisiyle bezendi.

Karanfil kokulu bir sevdaydı bizimkisi ...

Öylesine içten,
Öylesine şefkatliydi ki !
Karşı konulması imkansızdı.
Alıp götürdü ruhumu kokusu,
Onun yüreğindeki pembe karanfiller,
Benim yüreğimde ekili şimdi.

Martılar sulara dökerken karanfilleri;
Bende onun yüreğine ekiyorum,
Usul usul mor karanfilleri.
Martılarla yarıştırıyorum renk renk duamı,
Yüreği de apansız, anlamadan
Derin sevgime kapıldı.

Yürek muştusuz yaşayamaz !
Yüreklerde hep bir umut;
Bekler heyecanla mutlu haberi.
Şimdi mor karanfille veriyorum muştumu,
Tüm asaletim ve derin sevgimle
“SEVİYORUM SENİ”

Evet ...
Karanfil kokulu bir sevdaydı bizimkisi !
Ve hiç kimse böyle huzur kokan
İSTANBUL olamadı, olamazdı.
Yüreğimizde her zaman,
Karanfil masumiyeti gizli ...

Yasemin Korkmaz