Karanfil Kokmuyor Nevresimler

Loş odanın sessizliğinde
Kelimelerin sırları sevişiyor yüreğimde
Soluksuz nefesim
Sen kokan anlarda yoruyor yüreğimi
Anlık duruşlar
Sigara içimi dumanlarda sonlanıyor
Yanıksı bir koku kaplıyor ciğerlerimi

Düş zaferleri atlas rengine boyanıyor
Karanfil kokmuyor nevresimler artık sensiz

Gece
Yarına tükeniştir ey sevgili
Kulağımın uğultuları esnasında
Tan yeri kaç kez ağarır bilinmez
Yorgun düşen kirpiklerimin kapanışları arasında

Anlık durgunluğum
Hayata olan yorgunluğum
Aslında dokunmalı kadifemsi ten rengine

Konaklamalı yüreğim gözlerinin rahlesinde

Yılların
Soysuzluğunda yalnızlığa bakan gözlerim
Ara sırada olsa ağlamalı ellerinde

Kelimelerin
Suskun yaşantıma çaresiz kaldığı anlarda
Sesin çalmalı kapımı
Karanfiller yetişmeli yüreğimin her köşesinde

Anlık yok oluşların
Hasretinden yarmalı dudaklarımı ortasından
Ve
Her kavuşma vuslat olmalı
Dudaklarımızın tuzlarında aşk
Avuçlarımızda yarınımıza dağlanmalı
İsterik kadının hisleri yakmalı tenimizi
Her karanlık gece karabasanlara inat
Terlemeli döşümüzde

Zamana dokunan vaktin alacaları
Dudaklarımızdan dudaklarımıza dökülen
Sözcükleri yormalı

Iraklardan kapımıza gelen misafirler gibi,
Kavuşturmalı bizi ruhumuzda
Birleştirmeli ellerimizi
Ey sevgili
Karanlık yılların ardına doğan güneş gibi
Aşka olan hasretimiz dudaklarımızda sonlanmalı
Dilimizin kayganlığında
Yüreğimizin karanlık şehirlerine iletilmeli