Karanfil I Şiiri - Ferman Karaçam

yoluma düştün
kan kırmızısı karanfil

işte bu yüzden her şey bir anda oldu
feahsenbesen yatağında öldürüldü
kara kız
ebediyyen lanetlendi ve saçlarından asıldı darağacına
nietzsche çıldırdı
spinoza canına kıydı
ve gözlerin denizi içti bitirdi
sahi
ben şimdi ne yapacağım deniz olmadan
karanfil

yoluma düştün
kan kırmızısı karanfil

bu yüzden yok oluyor deniz koltukaltlarında
bu yüzden martılar acıyla kanat çırpıyor
bu yüzden lohusa kadın ölüyor ve yetim kalıyor istanbul
orta yaş bir adamın ayağı kayıyor ve istasyonlar başına yıkılıyor
yedi dağda yedi kurt vuruluyor
ve kara kızın gelinliği gül dalında asılı kalıyor

yoluma düştün
kan kırmızısı karanfil

işte bu yüzden uykularım uçup gitti
mecalsiz ve yorgun kaldı kirpiklerim

yepyeni bir sayfa açıldı önüme
hicranı yüzüme vuran
sonbahar rüzgarlarından

biliyorum sen bir karanfilsin
rengini inkar eden
ağulara banılmış red gözyaşların dinmiyor
bense
alnına parmaklarından düşen
yağmur damlası gibi
ıslak bir mühür vurulmuş kederim
som keder

ensem
zalim bir çekiç örse iner gibi sarsılıyor
yani sen ihsaniye'den geçip
bir patikada
alnına öpücükler sundun ela gözlü ceylanın

oysa ben
seni seviyorum gülçehre
kadere karşı durulmuyor

yoluma düştün
kan kırmızısı karanfil

yüreğimde kızardı rengin
avuçlarımda büyüdü ve yeşerdi gülüşlerin
sahi
sen hiç önce gülerek sonra hıçkırarak
aynaya baktın mı

sen hiç göğsünü bastırarak
ay ışığında yapayalnız sahilde yürüdün mü
karanfil

sen hiç zemheride gecenin bir yerinde
boncuk, boncuk terler dökerek ansızın uyanıp
titreyerek perdeyi açtın mı
karanfil

sen hiç bekledin mi, sen hiç özledin mi
hiç yandın mı
karanfil

yoluma düştün
kan kırmızısı karanfil

işte bu yüzden yolunu bekliyordum yıllardır
işte bu yüzden çam sakızı çoban armağanıyım
anla beni
sahafgülü

bir de biliyorsun, bu oyun böyle bitmiyordu
demir tavında dövülüyor
kız gülüyor
oğlan ağlıyor
"perde" deniyordu yani
az parası kalmış savurgan ve müflis oğlan
genç kızı bir bardak suda içiyordu
kız gülerek deliriyor ve bir demet menekşe oluyordu
hatırlasana
gökten gelen sesleri derin ve evrensel serüveni

ve sonra ölüm
böyle de ölünmez ki kış ortasında
böyle de ölünmez ki gözlerim yollarında
böyle de ölünmez ki özlemin içimde bir dağ gibi kabarırken
böyle de ölünmez ki kısılan titrek bir sesle adını anarak
böyle de ölünmez ki ellerim ellerine hasret
ellerim hayaline uzanıp öylece kalarak
böyle de ölünmez ki
karanfil