Karanfil Çizgilerim...(deneme)

Sen benim düş’ümdün kâşiflerden çaldığım, artık-kırpık hayal yolculuğumun bitim çizgisiydin. El değmemiş kır bahçelerinde ki, misk-i amber kokularının tatlı esintileri içinde beklerdin beni…Ve ben ölümüne koşardım sana...

Sen, şiir dizelerinin içinde saklanan bir peri kadar güzeldin. Her mısra ile katre katre dokunurdun yüreğime. Bazende bir virane gönül’ün, kuru sarmaşık dertleriydin… Ne zaman ki gittin, yağmur yağdı gözlerime…

Doyamadığım, asla kanamadığım ab-ı hayat kaynağımdın…

Yokluğunla, pınarlarım kurudu ve buz tuttu nehirlerim, üşüdüm…

Sıcağım, baharım, karanfil çizgilerimdin benim, soldum…

Şimdi gökyüzünde ki yıldızların ışıltıları kadar uzaksın bana. Bir tatlı hülya’sın gecelerime, rüyamsın ateşlerime ve kor bir alevsin gönlümde…

Yokluğun, dar ve karanlık kuyulara davet ederken beni, kırmızı dudaklarından damlayan bir yudum sevdanın kölesiyim artık. Hint bahçelerinin çay kokan havasında gezinen hisli bir berduşluk yapıştı yakama… Ve ben bir deli âşık olarak, sensiz kaldım burada…

Şimdi sol yanımda yaralı bir serçe gibi çırpınan bir yürek ile seni umut ediyorum, seni istiyorum yıldızlardan...Ne zaman yalnız kalsam seni düşünüyor bu yürek, ne zaman hüzün bağlasa gözlerim seni istiyor yağmurlardan… Öyle bir çalkantı var ki yüreğimde, yitiyorum yavaş yavaş...

Ölüyorum…

Şakaklarına kar yağan, bir deli âşık oldum şimdi, gel ey gözleri ela, gelde al beni, senle olayım… Katran karası bulutların arasından yine sana doğmak istiyor bu gönül... Kirpiklerime saklanan iki damla gözyaşı ile sulayarak izlerini sana akmak istiyorum…

Es deli rüzgâr! Es ve götür beni, yâr’e muştula…

Al beni deniz! Al ve göm maviliklerine, sakla…

Sakla ve kaybolduğum yerde, yar bulsun beni…

Sen gittin ve kayboldum yokluğunla…

Sıcağım, baharım, karanfil çizgilerimdin benim, soldum…