Karanfil çıkmazı Şiiri - Seydi Bayındır

Nedendir bu can yakan sessizliğin,
Ölümün sessizliği insana yetmez mi?
Sen ki zihnimde yağan yağmurun toprak kokusu,
Öyle yüreğe asılı kalır ya hani…
Ve yılların pencerelerde eskittiği hatıralar
Bir yüzyıl sancısıdır hala,
Unutamamak.
Karanfil kokuyor hatıran.

Şimdi akşam oluyor işte
Tut ki derin bir mavi, tut ki kan kızılı…
Birazdan sarhoş olacak yüreğim kadeh, kadeh
Ve bir şehir iki kişi
Yitiyor zaman benliğini
Sen oluyor, ben oluyor, biz oluyor.
Geçip gidiyoruz kıyısından sevdanın,
Sessizce…

Kar etmiyor yalnızlığımız unutmak istediklerimize,
Onca gülüş, bakış, sığabildiğine kadar kokun.
Her şey sende canlanıyor yeniden
Desem ki bir rüya,
Desem ki zihnimin bir oyunu...
Ve hala iliklerime kadar şiir yazıyorum
Ondandır;
Karanfil kokuyor hatıran.

Siyah bulutlar kaplamaya başladı gökyüzünü
Ve eylül geliyor usul, usul…
Ağaçlar yapraklarını dökecek,
Baharı bekleyecek.
Ne de yorucu bir iştir beklemek,
Ne de bir alacakaranlık kaplar yüreği,
Biliyorum gitmeyecek;
Karanfil kokuyor hatıran.