Karanfil Çiçekleri Şiiri - Recep Enes Özcan

Bir anne kucağında
Büyür benim hayalim.
Ellerimden tutunca
Ben, kuşları görürüm.

Sonbahar sabahında
Zaferanlar açarken
Annemin kucağında
Ben, düşlere yürürüm.

Bir yaprak süzülüyor
Tuğba ağaçlarından,
Tane tane toplayıp
Anneme götürürüm.

Örtüsü gül kokuyor,
Çehresi, bir damla su.
Sanki gözlerinde
Yatar hayat muştusu.

Ab-ı aşk yaylasında
Bir çiftçi benim annem.
Gönlünden akan nurla
Suluyor bahçeleri.

Ben bir tohum tanesi
Kabuklarımda umut…
Semanın perdesinden
Gelir beyaz bir bulut.

Kaldırımlarda açan
Bir çiçek benim annem
Bütün sisli dertlere
Göğüs gerip açıyor.

Ben bu ufuklarda
Görünen bir çizgiyim,
Sanki annem bana
Ufukları taşıyor.

Annem koca bir sandık
İçinde saklı mazi…
İçine girip baksam
Karanfiller kokuyor.

Ben Nil nehriyim
Uzun ve şiddetle coşan
Sen sukut ülkesinde
Beni dindiren peri.

Sen bir parça nur bir parça merhametsin
Ey gönül şahikası,
Benim can Validemsin!