Karanfil Şiiri - Zeynep Ekşi

Kasveti karanfilin…
Sağı solu kurcala,
Sesleri duvarların,
Taze tırnak izlerinden öğümcek ağı zihnim.
İçerden biri,
Ellerinde beynim.
Çekiliyorum sûrun üflenmesi gibi,
Çekiliyorum herkesçe kesin günahlar gibi,
Kaçmak yok.
Kasveti karanfilin…
Kelimeler azalıyor beynimin içinde,
Dilim dönmüyor zihnimin son nefesine.
Gözler önünde samanlık oluyorum.
Koca bir odadaki kalabalık oluyorum.
Fazlalık, doğru kelime.
Fazlalık oluyorum.
Kafamın içinde şeytanın çift başlı uşakları,
Teslim oluyorum.
Benden pişman olamayacağın kadar yok oluyorum.
Çekiliyorum, aklımın güzelliği,
zihnimde benim bile bilmediğim seherlere.
Oturuyorum karşında boş gözlerle.
Seninkisi sevgisizlikten boşalmış.
Benimkisi çoktan samanlık,
Güneşten kavrulmuş.
Ölü balıktan beter bakıyoruz birbirimize.
Kasveti karanfilin,
Tam aramızda, masanın demir başı,
Tek dal kırmızı.
Hatırlatır damarlarımda dolaşan kanı.
Sen ne görürsün?
Kelimeler azalıyor beynimin içinde,
Dilim dönmüyor zihnimin son nefesine.
Son cümle, bir gayret çekildiğim araftan konuşuyorum seninle.
Cümleler ağır ağır nakış dilimde.
Sen ‘’ Konuşamayacaksan kalk,’’ diyorsun.
Kalkıyorum ben de.
Söyleyemediğim her şey kırmızı karanfilde.