Karamsar Bulutlar Şiiri - Özkan Toksoy

Yıpranıyor yalnızlığımın çemberi
Bu iyi bir haber sayılmaz o kadar da
Yanıyor ellerim dokununca zamana
Boşluğun dallarına tutunuyorum.
Ayrılık rüzgarı titretiyor ruhumun çanını
Yakalayamadığım trenlerin ardından
Gökyüzünü seyrediyorum çaresiz.
Umut yelkenlisi çok da rotasında değil hani
Ne de güneş eskisi kadar samimi..
Dilimleniyor, eskiden bütün yenen değerler
Sanki yabancı bütün yüzler.
Kuzu görünümlü kurtlarla mesaimiz
Belki de kurdun ta kendisiyiz
Kendi cinsini yok eden en nadide bireyleriz.
Dünyayı dar bir kafese çeviriyor sözler
Bizim olmayan hiç hissetmediğimiz kin
Kemerimiz oluyor nefret derisinden.
Aynı havayı soluyan ciğerler tükenmiş
Unutulmuş kardeşlik türküleri.
Boğuluyoruz yavaşça
Kendi yarattığımız gölde
Ve güneş eskisinden daha yakıcı artık
Belki de buhar olup uçmak kaderimiz...