Yaşam basamaklarının içinden bakarım.
Çam ovalarıma, başarı sırlı bina temellerime,
Omzumdan tek tek geçerken kavak yıllarım,
El sallarım güneş gözlü, kırık yürekli çocukluğuma inatla.
Kırgınımdır.
Çocukluğumu yaşayamamışımdır asla.
Yaşamsal keşkelerin gizli mercimeklerindeyim,
Özü değilim tasımdaki çorbanın.
Çocukluğumun dar kalıpları, gençliğimin hayal dünyasını betonlaştırırken,
Birikim çağında derin ırmağıma ulaşamadım
Sığ denizim.
Keşkelerle nerdeler arasında suyolum,
Ötesi yok
Tahta köprülerim pamuk ipliğiyle bağlı uçurum kenarlarına.
Korkuyorum.
Neden Karamsar olayım ki…
Bilmem ne caddesinde sönük güneş gözlü,
Titrek yaldızlı çocuklar görmedim ömrümce,
Ayaz karanlıklarda
Kar Taneleri Kadar Minik Yürek Parçalarına Şahit Olmadım.
Moraran dudaklarda tebessüm yakarışları da yok. asla...
Çocuklarımız Kont La Martin’in çocukları, analarımız Elizabeth teyze
Ve yollarımız süper donanımlı alt yapısıyla, çamuru özlemekte.
Ne memurlar ağlar ay sonuna
Ne bebeler bez bebek hayalinde…
Ayakları buz tutan yavruyu
Annesi gümüş ayaklım diye seviyor düşümde.
Ne çok gümüş ayaklı dostum varmış.
Zenginlik içinde bu fakirlik niye
Neden karamsar olayım ki...
Nuran TalyakKayıt Tarihi : 25.2.2009 22:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocukluğumu yaşayamamışımdır asla.
Ve bu çocukluk taşınmıştır bu zamana...
Öyle olmazsa hala sürer mi bu hüzün...
Şiirdi
Beğeniyle okuduğum
Tebrik ve sevgi ile
Ayakları buz tutan yavru
annesi gümüş ayaklım diye seviyor işte.
Ne çok gümüş ayaklı dostum varmış.
Zenginlik içinde bu fakirlik niye
ne kadar...okunası...
iyi ki sayfama gelmişsiniz Nuran şair
TÜM YORUMLAR (5)