Karammık Şiiri - Niğmetullah Uçar

KARAMMIK

Bir cumartesi günü kırlara çıktık
Baharda yemyeşil açmış karammık
Dalları sıyırıp yaprak topladık
Çetmi dağlarına yönümüz bizim

Çocukluğum geldi aklıma hemen
Sandım ki Çetmi’de küçücüğüm ben
Elimi kanatmış tuttuğum diken
Bugün hep yaşıyor dünümüz bizim

Baharda yaprağı yemek oluyor
Dikeni zırh gibi onu koruyor
Yazın süpürgeyle saman topluyor
Karammıkla geçti dünümüz bizim

Boyu yüksek değil kendisi çalı
Yerden çıkıp uzar çok olan dalı
İnce sürgünlerde diken sıralı
Seyrederken güler yüzümüz bizim

Başkası yanına yaklaşmaz bile
Dikeni eline batarsa hele
Çetmili dalını alınca ele
Çetmi’ye yönlenir gönlümüz bizim

Karammık yaprağı attık kovaya
Temizlensin diye ıslattık suya
Çorbasını yapıp koyduk sofraya
Bal, baklava görmez gözümüz bizim

Çorbasına sanki limon sıkılmış
Bu ekşi tadını yapraktan almış
Baharda erkenden çiçek açarmış
Yine ateş oldu közümüz bizim

İlanburçağına ilibitçeye
Yarpuz özleyenler ansınlar diye
Hiç yemeyenlere benden tavsiye
Geçmişe götürür sözümüz bizim

Çetmili dostlarım beni dinleyin
Bahar geldiğinde dağları gezin
Kuzukulak, mantar, otlardan yiyin
Oralarda kalmış özümüz bizim

Niğmetullah UÇAR
Akşehir
27.04.2002