Karamla Dökülse de İhtişamı Kanatlarımın

Karamla dökülse de ihtişamı kanatlarımın

Teker teker toplar tüylerimi ıslatırım dilimle

Kirpiğimdeki yaşımla yapıştırırım ruhuma

Görmesinler diye yerin derinlerinde uçarım

Karanlığa zincirli kalemimle

Yaramla sökülse de düşlerimin gökyüzü

İlmek ilmek dikerim yıldız pençelerimle

Ben maviyi beyaza yamarken incelikle

Çizilir yüzü göğün kan akar dağlara kızıl

Kalemime siner zarif isler…

Saramla sönse titrek mumca umutlarım

Sıkılır yumruğu en gizli korkularımın

Okşarım omuzlarımı dostça sarsarım

Ne rüzgarı boğabilir ne ellerimi kırabilirim

Üflerim nefesim acır söndürür ayın da ışığını

Renksiz tırnaklarımda ölü deri parçalarım

Saçmamla serilse de yere mantığı aklımın

Kuşça duygulu ürker göğsümdeki sıcaklık

Üşüme gelir ansızın gagamda sarı çığlık

Hareketsizleşir kanatlarım ihtişamım dökük

Donuk bakışlarımdan sızar yaşlarım yıllık

Olsun, yaşarım yazdıklarımı anlık

Sandıklarım zihnimde her anıyla sekeratlık