Karamanlı Yunus Emre Şiiri - Nevzat Dağlı

Mevlana’yı görmeye Karaman’dan gitmiştir,
Konya’da dergahına varıyor Yunus Emre.
İki söz söyleyerek bir imtihan etmiştir,
Enel Hak nedir, diye soruyor Yunus Emre.

Diyor ki Mevlana’ya; ‘Yunus diye göründüm,
Mevla’nın bahşettiği bir vücuda büründüm.
Aşk aldı benden beni, ben bedenden arındım,
Karşında işte öyle duruyor Yunus Emre.’

Karaman’da mesleği kirişçilik üstüne,
Kirişçi Baba adı yakın gelir dostuna.
Oturmadı hiçbir gün hurafenin postuna,
İlmi mürşit olarak görüyor Yunus Emre.

Emeğiyle geçindi, kutsaldı alın teri,
Üretime harcandı yoruldu gözün feri.
Günümüzde doldurdu Karaman’da her yeri,
Gönüllerde saltanat sürüyor Yunus Emre.

Beylerin mürüvveti ona hiç yâr olmadı,
Kan dökmeye karşıydı, cana kılıç çalmadı.
Kavgaya yol açacak hiçbir neden bulmadı.
Seviyi gönüllere seriyor Yunus Emre.

Karaman’dan sahile indi gördü denizi,
Aşk suyuna dalınca deryada kaldı izi.
İzindeki ışıklar aydınlatıyor bizi,
Her gün yeni bir dersi veriyor Yunus Emre.

Mehmet Bey Türkçesini ilmek ilmek işledi,
Tanrı’ya yakarışlar ana dille başladı.
Sevgiyi önceledi, kin, nefreti dışladı,
İnsanlık barışına yarıyor Yunus Emre.

Dilerim sözüm benim yüce ruha ulaşır,
O ruhtaki güzellik biraz bize bulaşır.
Seven gönüller durmaz Karaman’ı dolaşır,
Nevzatlar özlem ile arıyor Yunus Emre.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat