Karaman Memleketim Şiiri - Nevzat Dağlı

Yıllardır Karaman’dan uzakta yaşıyorum,
Ruhuma sindi hasret, özümdür memleketim.
Taşını, toprağını yürekte taşıyorum,
Kalbimin ağrısına çözümdür memleketim.

Adına leke gelse uzaktan koruyorum,
İhanet eden olsa hesabı soruyorum.
Karaman sevenlere hakkını veriyorum,
Dağıyla, ovasıyla bizimdir memleketim.

Gurbette olanlarla bu hasrete ortağım,
Hacıbaba, Karadağ onlarla benim dağım.
Yanlış anlaşılmasın ne bahçem var ne bağım,
Belki yılda birkaç gün gezimdir memleketim.

Sülalemin geçmişi mezarında yatıyor,
Yaşayan yakınlarım üretip iş tutuyor.
Onlardan uzak olmak hasrete renk katıyor,
Sevdiklerimi gören gözümdür memleketim.

Candan arkadaşlarım, dostlarım var orada,
Özlem yükü arttıkça arıyorum arada.
Giden dostun adı var kalbimdeki yarada,
Adlarını anarken sızımdır memleketim.

Eşim de çok seviyor, özlemime eş oldu,
Bütün kardeşlerimle öpe öz kardeş oldu;
Karaman hasretini çeken çilekeş oldu,
Gönlünün hoşluğuna lazımdır memleketim.

Çocuklarım seviyor babamın yurdu diye,
Torunlar da alıştı mutluluk verdi diye.
Gönlüm huzur doluyor canlarım gördü diye,
Sevgiler kazandıran gizimdir memleketim.

Nevzat şiir yazarken memleket gelir akla,
Karaman’a sevdalı en temiz bir ahlakla.
Hesap sormak istersen bu sözlerimi sakla,
En doğru söylediğim sözümdür memleketim.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat