Karam Şiiri - Ahmet Karatay

Öleceğimi bilseydim binermiydim o asansöre
kimse gider mi ölüme göz göre göre
uzandığım bir poşet kömüre
elveda bile diyemedim sevdiklerime

elveda gardaşlarım elveda komşularım
karama hasretimden ağardı saçlarım
sizlere emanet yetim çocuklarım
ben öldüm diye onları unutmayın,sakın onları ağlatmayın

ölümüm ani oldu be karam
inan yokdu hiç bir yerimde yaram
eğer özlemediysem ateşde yanam
ölüm çok basitmiş be karam

fundam beni unutamaz ona iyi bakın
öksüzlüğünü yüzüne vurmayın sakın
ölüm insana inan çok yakın
ne olur kimse kimseyi üzmesin be karam

yemeği ocağa koydum gelirim sandım
acele edip kömürlüğe vardım
bir bidon yaprak yedi poşet kömür aldım
yemeğim ocakda yanmış,mezarda uyandım be karam

bu olay Allahtan geldi benim başıma
ne olur üzülmeyin Allah aşkına
hayat doluydu diye yazdırın mezar taşıma
ömrüm bu kadar mış be karam

niye bu kadar üzdüm sizleri
kayseri yi kovalıyı tüm sevenleri
arkamdan gördüm ağlayarak gelenleri
ne kadar çok sevenim var mış be karam

o asansör yapılıp herkes yine binecek
binenler dairesine gelince inecek
asansöre binenler hep beni düşünecek
kimseye darılma hayat bu kadarmış be karam

ayrıldım bu dünyadan sana doymadan
kurduğum günümün altınlarını almadan
yeni aldığım buzdolabımı kullanmadan
kısmet değilmiş buraya kadarmış be karam