Karam Şiiri - Kemal Varol Kiğılı

Küçük karam
Yağız karam
Yalnızlığına yorarım suskunluğunu
Anlattıkların sen değil
Sen değil karabakan
Nefes alışlarını duydum
Konuşmuyor bağırıyor
Bağırıyor yalnızlığını
Yanı başımda biryel
Estikçe üşütüyor
Odunun sobadaki çıtırtısı geliyor aklıma
Kolların bir yana düşüyor

ensemde ılık nefesin
unutuyorum üşüdüğümü
sobadaki odun oluyorum
Yanıyorum çığılıklar içinde
çığlık çığlık sevdam
Ben yanıyorum
ben pişiyorum
Ben kül ve duman oluyorum
Sen karam
Küçük karam
Yağız karam
Nefesin soğuyor
Sacdan kara bir soba
Ben küllenmiş
Ateşsiz kalmış
Senin içinde

Anka kuşunu çağırıyorum
Üflesin ömrümü diye
Bana ulaşacağı tek yol nefesin.
Dayasa ağzını ağızına
Üflese nefesini
üflese can havliyle
Küllerden uyandırsa
Ey kül ve duman
verirsen nefesini nefesine
Alırım nefesinden nefesime
Sen yine çığlık çığlığa buluşursun ateşle
Fakat karan duymayacak bu çığlığını
Görmeyecek bu sevincini
Yalnızca bir nefes yaşar bir canlı
Sen onun içinde kök
O senin dışında bir soba
Bacasız kalacaksınız sonsuza

(01.05.2006)