Karalardan Onu Şiiri - Orhan Polat

günler soğuk başlıyor eylülde
ama tutuşuyor ağaçların yaprakları
yinede yanıyor derin derin,
yandıkçada içimi yakıyor kardeş...
dumanına boğduruyorum kendimi,
damarlarımda hissetmek için,
çekiyorum için için.
geçmişe dalıyorum;
sabah kokusuyla uyanıp,
estikçe estirirdim gönlümü.
dallarına başımı koyup,
uzaklardan dinlerdim sesini...
o sesler, yurttan seslerdi,
o sesler, yürekten seslerdi,
ama o hep halk ağzından sözlerdi....
gözlerim yanıyor,
dumanına sulanıp yanıyor kardeş...
hayalleri hasır altı ediyor,
anıları küllerle değiştiriyor,
sanki tek başına dercesine,
kararttıkça karartıyor...
ve karartmalardan uzun zaman geçiyordu,
ama bende vardı kararanlardan.
bazen onlarla bende yanıyor,
bazende alabildiğine çoşuyor,
oynuyor, oynuyor kapkara oluyorum.
ve oturup yazıyorum karalardan ona...

(29 eylül 2000
21:12 ankara)