Karalanmalar - 27 Şiiri - Ferman Karakoç

geçmişin hayaletleri,
yıkık duvarları arasında dolanıyor hayatımın.
yeniden bir oğlan çoçuğu doğuyor,
her şeye rağmen gülüyor.
elleri üzgün bir kadın,
saçlarında dolanıyor.
gülüyor kadın,
ben utanıyorum.
bir defa daha kendimden bıkıyorum.
geçmişin hayaletleri,
yıkık duvarları arasında dolanıyor hayatımın.
toprak kerpiç,
yeşil duvar,
hoyrat yumruk,
köhne benlik.
hangimiz daha yalnızız 52 mavi?
yozlaşan düşüncelerimin gürültüsünde ben mi?
en derin renklerin karanlığında sen mi?
yeniden bir oğlan çocuğu doğuyor,
her şeye rağmen gülüyor.
zaten neden gülmesin?
nedir azameti her şey denilenin?

http://karalanma.blogspot.com/2018/08/karalanmalar-27.html