Karalamaca günlüğüm

kendi halinde olmamı
istedim
bırakmadı yalnızlığım
sağlam bir çorap kalmamış gördüm
çekmeceleri dağıttım
ütü yapmadığımdan
elime ne geldiyse dağınıktı
dağınık olmak istiyorum
yeni ne varsa hiç alışamadım
bugün her şey aksi
hava çok buruşuk
bugün yalnız kalmalıyım
giyip çıkmalıyım
bugün kimse aramadı
kimseyi de aramadım
durakta kimse yok
beklemeyi sevmiyorum
acelem de yok
korna seslerine çıldırıyorum
çevreyi kirleten çevrecilere
erkeklere meta olan feministlere
özgürlük adına cinayet işleyenlere
vatanın asıl sahibi biziz diye
çeteleşenlere
millete rağmen inkarı siyaset edinenlere
halkına kalın duvar ören
şımarık elitlere
ah beynimin kurtları
neyse…kendime dönmeliyim
üzerimde kışlık bir ceket
kot pantolon
aynaya bakmamış mıyım?
zevksiz görünüyor olmalıyım
beklemekten usanıp yürümeliyim
ayaklarım dermansız
ruhumda sıkıntı
bir kavgadan çıkmış gibiyim
yırtıldı yaka paçam
vazgeçiyorum
yanaşan dolmuşa biniyorum
can sıkıntısı
hızla geçiyoruz dışarıyı
kalabalıklaştıkça sıkılıyorum
inmek istiyorum gah
istemiyorum
eğilip ayaklarımla konuşuyorum
dehşet içindeyim
biri lacivert diğeri kahve
farklı iki çorap ayaklarım
uzaklaştıkça uzaklaşıyorum herkesten
akşamı bekleyeceğim
tek dostum olacak
kağıt ve kalemim
salacak sonu harem
doldurulmuş deniz kenarları
bir taşın üzerindeyim
işte ilk yazdıklarım
“..bir nehrin akışı
zamanın neresindeyim
bir yanda İstanbul
bir yanda yalnızlığım
hayalini getirdim gözlerime
boğaza son bakışlarımdı …”
ne yazacağımı bilmeden
alt alta karaladım durdum
gün suya indi
bir başıma öldüm yine
İstanbul güzel
akşam ezanları en güzeldi
yorgun başımı dinliyorum
dolmuşun penceresine dayalı
sarsıla sarsıla
işkence görüyorum
ne kuşların dansını gökyüzünde
ne de istanbul’un ışıklı gecesini
merak etmiyorum
siyah mavi boğazı bile
her şey hayrette
kendi halimde olmalıyım
beni bana bırakın
çorapların alayına son veriyorum
gecenin son öfkesiydi
dört duvara saklanıyorum
düzeltmesiz divanımda
bana yetiyordu hayali
gözleri gözlerimde ölüyordum
yalnızlığımı yaşamaktır hep
gecenin siyahında
yazdığım yazıları yaşar
badanalı duvarlar
şiir yazılı
üzgün mü üzgündür
ömrümün yarısı

Mustafa kaya
26.04.2008 / Çengelköy
www.mustafakaya.net