Karalamaca Şiiri - Mehmet Sarıer

Lütfen bu yazdıklarımı şiir gibi okumayın.
Sevmekten korkuyoruz, çünkü hala benciliz. Huzurlu ve mutlu olmanın yegâne hakkımız olduğunu sanıyoruz. Aslında sevmekten değil, tekrar kaybetmekten korkuyoruz; geride bıraktığımız, kaçtığımız, toprağa gömdüğümüz insanlar ve anılardan kaçıyoruz. Saçma sapan duvarlar örüp korku içinde saklanıyoruz.

Kendimize ve bedenlerimize saygımız kalmadı artık. Saçma sapan bir çağın içinde yuvarlanıp gidiyoruz. Anlık hırslar ve mutluluklar için her şeyi heba ediyoruz. Acı çekmeden, zorluk yaşamadan her şeyin kolay yolunu arıyoruz. Her şeyin en iyisini bildiğimizi düşünüyoruz, varlığımızın hiçbir zaman farkında olmadık, olamayacağız.

Her geçen gün inançlarımızı kaybediyoruz. Bir gün öleceğimizi unutuyoruz, insanların kalbine dokunmanın ne kadar büyük bir sorumluluk olduğunu unutuyoruz. Saçma sapan hırslarımız, çocukça hareketlerimiz yüzünden insanları kırmaktan vazgeçmiyoruz. Hatalarımızı tekrar tekrar yapmayı seviyoruz.

İdeolojilerimiz, benliklerimiz yok, kendi fikirlerimiz yok; milyarlarca insan gibi topluluğa uymayı seviyoruz. Saçma sapan yalanları tekrarlaya tekrarlaya kendimizi inandırmaya çalışıyoruz. Para, güzellik ve güce hala tapıyoruz.

Her geçen gün insanlığımızı, sevgimizi ve benliğimizi kaybediyoruz ve fark etmiyoruz. İnsanların içi artık her gün karanlık, nefret, korku ve ufak hesaplarla doluyor. Çok geç olmadan, belki bir gün her şeyi anlarız...

Günler geçiyor, zaman akıp gidiyor,
Ama içimizdeki korku hâlâ didik didik ediyor.
Sevgiye uzak, yüreklerimiz donmuş,
Kendimizi kaybediyoruz, kaybediyoruz yolumuzu.

Gözlerimizde parlayan umut ışığı soluyor,
Yaşanmışlıkların yüküyle yorgun düşüyoruz.
Gözlerimizden akan yaşlarla boğuşuyoruz,
Yüreklerimizdeki acıya sarılıp sarılıp sığınıyoruz.

Düşlerimizi sarmış karanlık, umutsuzlukla yoğruluyoruz,
Sanki içimizde bir yerlerde bir ışık kaybolmuş gibi hissediyoruz.
Dertlerin yüküyle gölgelenmiş gönüllerimiz, hüzünle dolu,
Kendimize dair kaybettiklerimizle iç içe savruluyoruz.

Geçmişin gölgeleri ardımızdan uzanıp duruyor,
Yüzleşmeye çekiniyoruz, geçmişe takılıp kalmaktan korkuyoruz.
Ve hala ısrarla kendimizle savaşmaya ve kaybetmeye devam ediyoruz.