Karalama Şiiri - Oğuz Furkan Kalyoncu 2

Bir mumun ışığında son nefesini verdi adam,
Bu kadar kolay mıydı yaşam?
Aklından çıkmamıştı o an bile anılar,
Beraber büyüdükleri o sokaklar.

20 yıl önce ilk defa görmüştü onu,
Nereden bilebilirdi o kadın olacaktı adamın sonu.
O an dünya durdu ikisi içinde,
Kalpleri bir türlü durmak bilmiyordu yerinde.

Zaman geçti arkadaş oldular,
Beraber büyüdüler, beraber oynadılar.
Yandı aşkından adam, dizleri uf oldu,
Paramparça olurdu birisi ile görünce onu.

Büyüdü, yiğit oldu, geçti karşısına itiraf etti sevdiğini ansızın,
''Sen benim yaralarımın dermanısın.
Öldüm sana olan aşkımdan anla beni,
Tut elimi hayallerin kadar seveyim seni.''

''Bende sendeydim yıllarca, seni hep sevdim,
Senden başkasını bu hayatta istemedim.
Ellerim senin al götür beni,
Nerede istersen orada severim seni.''

Zaman onlarındı artık gezeceklerdi bütün dünyayı,
Amerikayı, Avrupayı, Asyayı...
Kırk Dokuz ülke gezdiler beraber onca zaman,
Hayrete düştü yazdıkları hikayeleri okuyan.

Büyükleri sokakda bir ev tuttular,
Bahçelerinden yola çıkardı her sabah kalp şekli bulutlar.
Zamanı gelmişti beklenen muhteşem anın,
Bütün sevdikleri oradaydı o gün Damat ve Kadıının.

Evlendiler, güzel bir yuva kurdular,
Evlerinin neşesi oldu çocuklar.
Aşkları kulaklarda yankılandı, duydu yedi düvel,
Yazmamıştı böyle mutlu çifti evvel.

Gökyüzünü kapladı kara bulutlar.
Tanrı sevmedi onları, yıkıldı bütün dünyalar.
Kadın çöktü yere gözyaşları içinde,
Adam görmedi böyle acı ömründe.

El açtı, bağırdı gökyüzüne,
Kimse duymadı, işitmedi adamı o yerde.
Tek bir yol vardı ona kavuşacak,
Aşk bu ya, bir bıçak kalbini dağıtacak.

Bir mumun ışığında son nefesini verdi adam,
Bu kadar kolay mıydı yaşam?
Aklından çıkmamıştı o an bile anılar,
Beraber öldükleri o sokaklar...