Ayka Şiiri - Ramazan Boran

ve sen gelirdin
tomurcuğu patlayan güller gibi
açılırdı yokluğun varı
yıldızlarını kaybederdi işaret parmağım
tutulurdu benliğim

ve sen gelince
beyaz bir martı şarkı söylerdi
bütün fenerlerini kısardı alnımın çatısı
boğazlanırdı akşamlardan kalma kararmalarım
istanbul kokardı uzak dağ evleri
gelince sen
""çehreme verdiğin rahatlıktan dolayı asla affetmezdim seni!""

ah benim gör olası ilencim
bilmezdin ki sen
çingil çingil ırmağından su içerken herkes cennetin
şiirdin
bir harfini bile içirmezdin bana gözlerinin
bir yerlerden ısırmaz
tanımazdın/tanımazdan gelirdin
bana yontuk
bana uçuk bir yara bırakır da
öyle mi giderdin

ve sen gelirdin
geldiğin gibi gitmezdin
oldukça şımarık, oldukça çabuk giderdin
erkenden ezerdin bütün sülalesini sevincin
bana yorgun bir üzüm mevsimi bırakırdın
asma bahçelerinden babilin

kahrımın sızmalı sızısı
gizemli belam
uykumun baş ucuna karargâh kuran
bilincimi küreyen rüyâm
anlasana artık
aşk Allah'tan!
hadi varlığına biat etsene evvelin
hükmü kalu belâdan değil miydi sevmenin
dolansana pencereme
son soluğu belirsiz kavgam
bir militan gibi saplanmasan şurama
hiçlikten başka ne biçer üstümüze
yalnızlığın kıdemli terzileri

çağrımın köz bebeği
diken diken batan türkülerin
örtüsüz hikâyelerin burjuvası
sol öbeğim
çırpınarak ölen cümlelerimin hüzünlü kuması
ayka'

karanlık kanıyor
içinden kızıl bir ırmak akıyor
zaman çarpanım son çeyreğim sol anahtarım benim
bana yıllanmış bir mahzen kapısı
bana harisi bir sancı bırakır da
öyle mi gidersin

_boran