Kimseye kızmaya hakkım yok biliyorum. Her şeyin suçlusu ve sebebi benden başkası değil ki..Hepsi benim hatam. Düşünüyorum ve sadece kendimle konuşuyorum. Kimseye bir tek söz söyleyemiyorum. Söylemek istediğim onca şey içinden tek bir sözcük bile çıkmıyor dudaklarımdan. Hayatım pişmanlıklar ve keşkelerden ibaret… Ve bu böyle sürüp gidecek… Değiş artık desem de kendime değişemiyorum. Yapamıyorum. Kimseye kızamıyorum sadece kendime kızabiliyorum var gücümle. Aynaya bakıyorum ve kimsin sen diye soruyorum. Verecek bir cevabım yok.... Susuyorum… Tek bir damla gözyaşı sol yanağımdan aşağı yuvarlanıyor, içim yanıyor….. Sesim çıkmıyor…. Bir gün ben de öğrenecek miyim yaşamayı, bir parça olsun kendini düşünebilmeyi, bencilliği…. Öfkeyi, nefreti ve sevgisizliği… Katılaşacak mı benim de bir gün yüreğim…
Ve
NE ZAMAN! ! !
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
