Ara karakter olmalıyım bir hayatta.
Bana katıl. Belki gülmekten.
Bir anı aralarken, bir karaktersiz yakarış gibi dilini parçalarken, öylesine durup bakarken yahut öylesine güzel bir geceye, omzuna dokunan ellerim olmalı elbette.
Son “ana” kadar bekleyen karakter olmalıyım.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta