Dalma o konuya bence. Bak her şey kendiliğinden olursa olacak. İnsanlara neyin iyi geleceğini keşfetmeden de bu olmaz.
Mutlu son hayal etmek için mutsuz başlangıçlar mı hayal etmeliyim yani? Yok mu bu kısır yılanın bir başı bir kuyruğu, ayrıştırsak da sürünse- süzülse - yürüse gitse artık kendi yolunda, daha fazla dolanmadan etrafımızda, dolaştırmadan düğümlemeden hayatlarımızı.
Önce kaybetme noktasına kadar.. uçurumun ucuna değin getirilecek illâki karakter ve itelenecek, ki tam uçup boylayacağı an dibi, kurtarılsın bir güç tarafından -içsel ya da dışsal- hangi yönü daha güçlüyse artık.. hayatın ve her şeyin değerini anlayıversin bir şıklamada. Tabii biz izleyiciler de özdeşleyim yoluyla o kıyıya gelmeden miş gibi-mış gibi duygu duyumlarımızla inandırılalım şıp diye.
Ayrılırken, neyden uzaklaştığını bilirsin ama birleşirken asla. Neyle birleşeceğini bilemezsin. Bir kenti görmüşsündür iyisiyle kötüsüyle, karşına çıkacak yeni bir kent vardır kaç km. sonra kim bilir? Bilmezsin, ne zaman varacağını, varabilecek misindir acaba? Her an her şey olabilir öyle ya. Ayrılışlarda, kimi, kim tarafından terki diyar edildiğimizi - ettiğimizi biliriz ve ne kadar sürebileceğini bu unutuluşun tahminen, kaç gün yas tutacağımızı da.. Özlemimizin neye, kime olduğunu biliriz, kimin için ıslandığını yastıklarımızın.. giderek özlemez olunacağını, fotoğrafın an be an silinip gideceğini, azar azar azalan çarpışan duyguların kimle savaştığını biliriz. Bilmediğimiz yeniden, nerde, ne zaman, kime ve nereye doğru olduğumuzdur, birleşmeye doğru akarken zaman. Geçip gitmektedir yine günler güldür güldür tıpkı ayrılıştaki gibi değildir bu kez, izafidir zamanı algılayış. Birinden, bir yerden uzaklaşırken birine, bir yere doğrudur hep yaklaşışımız.. yasın süresi belli olsa da bu doğumun süresi belli olmaz.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
