Karakter Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Karakter omurga ister...

Umutsuzluk bile umut taşır...

Hayatımız, gerçek bir senaryoydu; kimin karakteri neyse o oldu...

Orada çoluk çocuk ölürken, bu uyku tutmaz gözlerim...

Dünya denen hüzünden
Öyle yoruldu ki kalbimiz
Oturup gölgesine bi' dinlenemedik...

İnsanların acısı karşısında duruşun neyse, sen osun!..

Islanan yastığımızı ters çevirip
Uykuya gel deme saatlerindeyiz...

Ateşini alan koşmasaydı
Kendi yağmurumuz yeterdi bize!..

Bazı insanları, acı bir tebessümle hatırlarsın...

Hangimiz, birini ya da birilerini yüreğimizde aklamadık ki...
Sen, yüreğinde aklasan da kim neyse odur...

Yüzüne ne kadar maske takarsan tak! kalbin neyse en öne o çıkar...

Ey merhametim! Ben senden önce öleyim...

İnsanın merhametini davranışı ölçer!..

Kırıl, üzül, nereye kadar? Vazgeçmek iyidir...