Karakız Şiiri - Mehmet Ziya

Ey yar/alı ceylanım,
Gözleri ceylanları kıskandıranım,
Gözleri kara, kaşları kara, bahtı karalım,
Kaç katmer olduğunu bilemediğim yalnızlığımı paylaşmaya,
Hasretimle geldin soğuk bir kış günü...
Ellerin buz… Kalbinde buğz…
Bir kalpte bir çift yaralı yürekle geldin…
Hava soğuktu,
Gözlerinde havaya inat sıcacık bir bakış,
Gülen yüzünde güller vardı…
Gözünde ben… Gözümden sen geçiyorsun,
Pembe yanağında ben…
Benim yanağımda gamze oldun…
Hava soğuk ellerim üşümüş…
Pembeleşmiş yanaklarında ellerimi ısıtmam gerek,
Masum gözlerinde akmaya hazır damlalar,
Ellerinde küçük bir serçenin kalbi var…
Yüreğinde gülen yüzünün gizleyemediği yara,
Gözlerinde ürkek bir tavşan var…
Olsun! Ne olursa olsun!
Bir kere öpsem bin kere ölsem,
Her öpüşünde yeniden dirilsem…
Tutuşsak el ele, gelsek göz göze,
Senin yanakların hep pembe kalsa,
Ben hep üşüsem…
Sonrada adına hasret desek!