Karakışlar Şiiri - Recep Özden

Yeniden bir aşk şiiri yazabilir misin usta?
Bunca sene, bunca keder sonra?
O koskoca kara kışlardan sonra.
Halbuki daha yolun başındasın.
Koskoca Trump gelmiş 80 yaşına.
Sen daha kaç yaşındasın ki?
Senin yaşında ergenliğe girmeyen kaplumbağalar var.
Kargaları çoluk çocuk sayıyorlar.
Öyle cesur, öyle kendinden emin.
Ne yazabilirsin peki?
Kader mi? Ömür mü?
Yoksa o çizdiğin resimdeki ev mi?
Yazabilirsin onu. Senin o. Gökyüzü gibi.
Ay batmadan uyumadığın o gecelerin sayesinde senin.
Gökyüzüne baktın mı ki?
Gömdün kafanı, yaktın külü
Felsefe yapmaktan kaçırdığın Perulu tütünleri
Ve daha nice suya yansıyan ay izleri
Yüzüne yansıtmak lazım senin
Al bak diye sakladığın yüreği."

Bilgisayarı kapattı ve kalktı. Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Sıcaktan. Kederden. Gölgelerin gücü adına seslenen her fısıltıdan. Çikolatalı prosundan. Biraz da öfkeyle sustuğu anlardan. Çok şeylerin yok oluşundan. Son bir cinayetten. Ve daha bir dizi olaydan.

Camı örttüğünde yine başladı üşümeye. Dışarıda olsa hep yanar, içeride hep titrerdi. Kaç beygirdi bu dünya? Daha ne kadar hızlı dönebilirdi? Çarkçıbaşım, yak kazanları, verelim tam yol ileri. Güneşin içindeydi ve hala titremeye devam ediyordu deliler gibi.

Çok değil, bir kaç sene geri. Dokuz köyden kovulan başka bir deli. İlk defa yaptığı on beş santim boyunda, zeytin çekirdeklerinden bir Charlie. Ve içtiği dondurmada bitirdiği gençliği. Z kapıdan hiç kaçmasa da, bir gün kaçacaktı, belli. Hepsi yağan karla birlikte, önce dondu; sonra eridi, eridi, eridi.

Titremesi geçmemişti. Şaşırtmıştı. Geçerliydi. Tüm ülkelerdeydi. Euro gibi. Zamanla değerlenmeliydi. Artmadı, düşmedi. Durduğu yerde eksildi, gittiği yerde boy gösterdi. Zaman durdu. Kar havada kaldı, ne düştü yere ne de döndü geri. Kocaman bir pencereden, küçücük bir mahalleyi izlemek gibi. Sulu şakalarından kaderin, pes etmişti. Yaktı puroyu. Yanışını izledi. İçmedi. O Kara Kışlar bir bir eridi, eridi, eridi.

Resmini çizdi, karaladı, çöpe attı. Formülünü yazmaya çalıştı. Matematiği yetmedi. Anlatmaya çalıştı, kalemi bitti. Şakımaya çalıştı, bülbül sesini kesti. Ne yaptıysa o kara kışları kimseye gösteremedi. Bir tek Tanrı gölgeleri yendi. Işte o zaman tüm karakışlar da, ayrılıklar da geçti.