Karakış suskunluğu gözlerin

annemin eprimiş ellerinden
yalnızlığa dökülüyor şebboy
kırgınlık bir zift gibi sarıyor akşamın gırtlağına

yutkunuş
sökülüyor incelmiş ruhundan

çocuklaşıyor yıllara dolalı sesi
uykularına yapışıyor karanlığın çöktüğü tarlalar

metruk tezgahlardan
taş baskılı patiskalar düşüyor boşluklara

ömrün şuh kıyımlı tetiği
indi inecek derin uykulara yabanıl sürüler örneği
derken, ey parmakları törpüleyen sabır

dizelerim ne yanaşıyor ne kaçıyor çanlara
yorgandan kazınmıyor gül

başa dönüyor
neyi sona bırakacağını bilerek ağrı…
Necdet Arslan