Karakış Şiiri - Umut Nur Burgaz

8 Aralık, kışın başı mı sonu mu?
Yeni mi başlıyor, yoksa bitiyor mu?
Kimine mi bitiyor, kimine mi başlıyor
Güneşi kapatan bulutlar nerden geldi?
Sen üşümüyormusun?
Bu hava içini titretmiyor mu?
En kısa eteğini giymişsin
Gel gidelim ayaklarımla ısıtayım seni
Sarayım yorganını vücuduna
Burası neresi böyle?
Bina soğuk, insanlar nemrut
Herkes niye böyle birbirine bakıyor?
Gülmeyi unutanların yerinde ne işimiz var
Birbiri ile göz göze gelinmeyen bu yer neresi?
Ne işimiz var burada?
Tabureler soğuk, ayağım niye titriyor ki?
Saat kaç oldu? Bizi bekleyen yok mu biryerlerde
Kızımız ne yapıyordur bu saatte sence?
Bir şeyler konuşuyor birileri, bizimlemi ilgili?
Bu duvarlar çok mu yankılanıyor, ben mi duymuyorum?
Niye ağlıyorsun? Sen çağırdın beni buraya?
Senaryoyu yazıp izlemeye çağırdın gösteriyi
Rolüm varmış, ben istemedim ki o rolü
Zorla ezberlettin repliğimi bana, iyi oldumu, başardım mı?
Niye kimse alkışlamıyor gösteriyi? Perde kapandımı sence?
Kısa olmuş senaryo, bu rolü vereceğini bileydim
Senaryonu uzatmanı isterdim
Neyse oyun bitti, perde kapandı…
Haydi o zaman kutlamaya gidelim…
Beraber mi, yok hayır olmaz..
Senaryoyu benimle yazmadın ki!
Benim sadece basit bir rolüm vardı, fazla ezber gerektirmeyen
Senin emeğin çok… Kutlamayı sen hakediyorsun..
Hem kıyafetin kutlamaya çok yakışan, en sevdiğimden..
Saçların, ceketin, eteğin hem rolüne hem kutlamaya uygun
Haydi o zaman ben gidiyorum, sen gecikme kutlamaya
Kendimle beraber, kendim gibi, kendim giderim
Sende koş bir an önce, belki bizi baştan beri izleyen,
Belki şehrimize hakim bir yerde
Seni bekleyen avunduğun limanlardaki
Et derdinde olan kasabına..